پرسش‌هایی پیرامون زیبایی

به‌واقع زیبایی چیست؟ زیبایی یک امر ذهنی است یا یک امر عینی؟ به تعبیر بهتر آیا زیبایی را می‌توان با یک معیار بیرونی کاوید و مورد برسی قرار داد و یا یک مسأله‌ی شخصی و درونی است و هیچ معیار بیرونی برای کشف زیبایی وجود ندارد؟ به عبارت دیگر آیا زیبایی از چشم ما آغاز می‌شود و یا نقطه‌ای بیرونی در جهان می‌باشد که چه ما بخواهیم و چه نخواهیم زیباست؟ آیا علاقه به زیبایی یک امر فطری و بنابراین مشترک میان تمام آدمیان است؟ زیبایی یک گزاره‌ی واقعی است یا یک گزاره‌ی ارزشی؟ زیبایی چه نسبتی با امور دیگر دارد؟ نسبت زیبایی با حقیقت به چه گونه‌ای است؟ آیا به‌واقع هرچه زیباست عین حقیقت است و هر چه حقیقت عین زیبایی؟ نسبت زیبایی با هنر چیست؟ ذائقه‌های شخصی چه ربط و نسبتی با زیبایی دارند؟ آیا هر چیز زیبا اصولاً لذت‌بخش می‌باشد و آیا در هر لذتی زیبایی‌ نهفته است؟ لذت و زیبایی را چه نسبتی با هم است؟ زیبایی را با روزگار عادی و گزینش‌های روزمره‌ی ما چه نسبتی‌است؟ آیا می‌توان این سخن "اونامونو" را پذیرفت که زیبایی و یا هنر فشار مرگ را در ما کم می‌کنند؛‌ به این صورت که ما را از هم‌گسیخته می‌کنند و از جمع شدن فشار‌های مختلف زندگی در ما جلوگیری می‌کنند. زیبایی با سیاست و دموکراسی چه نسبتی دارد؟ با اقتصاد چطور؟ آیا آنچنان که "شیلر" می‌گفت ما برای اقتدار گریزی و رسیدن به دموکراسی حتماً باید حس زیبایی‌شناسی قوی داشته باشیم؟ چرا و چگونه؟ آیا معیار‌های زیبایی در طول زمان تغیر می‌کند؟ آیا اصلاً زیبایی‌شناسی ما با عقلانیت ما در تماس است و رشد عقلانیت در فرد یا جامعه‌ای در ذائقه‌ی زیبا شناسی او تاثیر می‌گذارد؟ مکانیزم این تاثیر به چه گونه است؟ زیبایی چه نسبتی با اخلاق دارد؟ آیا می‌تواند میان زیبایی با آرمان‌های اصیل انسانی تنافری برقرار شود؟ آیا زیبایی باید هدفی را دنبال کند و یا به مانند آنچه کانت می‌گفت اگر چیزی هدفمند باشد باید در زیبایی آن شک کرد؟ آیا اصولاً می‌توان از زیبایی ناب سخن گفت؟ نسبت زیبایی با شادی چیست؟ آیا هر چیز زیبا لزوماً شادی‌آفرین است؟ آیا زیبایی به واقع صادر شده از طرف خداوند است؟ زیبایی با دین و الاهیات چه رابطه‌ای دارد؟ آیا می‌توان مانند آنچه که برخی گفته‌اند از زیبایی نهیلیزه شده سخن گفت؟ آیا به‌واقع زیبایی در جهان پست مدرن با پوچ‌گرایی پیوندی عمیق برقرار کرده است؟ چرا و چگونه؟...