درباره فیلم «میم مثل مادر»

میم مثل مادر، ‌فیلمی معمولی و از نوع ایرانی‌اش بود. با ایده‌ای قابل توجه ولی بدون منطق و داستان و ساختار روایی منسجم. جدای از بازی خوب چند بازیگر آن تمام انرژی فیلم بر تأثیرگذاری احساسی بر روی مخاطب متمرکز بود و بنابراین از واقع گرایی اجتماعی دور و به تعبیری نه چندان دقیق فیلمی هندی از نوع ایرانیش! در پرداختن به مسائل مهمی چون سقط جنین، افراد و فرزندان معلول، جنگ، زنان مطلقه در اجتماع، و... در آن به هیج قاعده ذهنی و فکری تعهدی نشان داده نشده است جز برانگیختن عواطف مخاطب و گیشه. با احساسات و عواطف مشکلی ندارم اما وقتی احساسات چاشنی مسائلی که باید به صورت دقیق، واقعی و منطقی بدان‌ها پرداخت شود، به گمانم شیطنتی در کار است که راهی به دهی نخواهد برد و به جای پیش‌برد بحث به مغلطه و درجازدنی می‌انجامد که وضع کنونی جامعه ما جدای از آن نیست، و برای همین میم مثل مادر را فیلمی از نوع ایرانیش نامیدم. فروش زیاد این فیلم را هم بنظرم باید از همین زاویه دید؛ عوامزدگی و عوامفریبی^* در قالب ملودرامی تأثیربرانگیز؛ و درنتیجه جذاب برای مخاطب عام با کمترین غنابخشی و سالم‌سازی فرهنگی.

^* «عوامزگی به این معنا که با فرهنگ عامه مردم مماشات و مدارا می‌کند و مشهودات، مقبولات، مسلمات و حتی مظنونات، موهومات، و مخیلات آن‌ها را اصل می‌گیرد و تلقی به قبول می‌کند و هرگز در خود این‌ها شک و / یا مناقشه و تشکیک نمی‌ورزد؛ و عوامفریبی به این معنا که در همه کنش و واکنش‌های اجتماعی پاس خوشایند و بدآیند مردم را می‌دارد و هدف خود را تحصیل خوشایند آنان و جلوگیری از بدآیندشان، به جای پاسداشت مصالح و مفاسدشان.»

در همین مورد:

● تماشای میم مثل مادر ملاقلی‌پور تلفات می‌دهد! به گفته‌ی مدیران سینماها، تا کنون چندین مورد غش و ضعف رخ داده است!

● میم مثل چی؟ گزارش حنایی کاشانی از نمایش خصوصی میم مثل مادر و نشست پرسش و پاسخ کارگردان با دانشجویان.