امروز فکر می‌کردم که بسیاری از ما، روانشناسان، انسان‌شناسان و فیلسوفان معتقدیم و یا چنان رفتار می‌کنیم که گویی عالی‌ترین ارزشی که در زندگی یک فرد وجود دارد عبارت است از خودمختاری و یا استقلال شخصیت. این نکته‌ای است که سنت‌های اخلاقی – دینی ما هم بر آن تأکید بسیار دارد و حتی کسانی که سعی در شکل دهی به یک معنویت سکولار دارند (مانند مصطفی ملکیان) آن‌را یکی از ارکان طرح‌شان قرار داده‌اند و شرط لازم خوشبختی و یا موفقیت را هم بکاربردن این اصل در تمام شئون زندگی و تصمیم گیری با توجه به آن می‌‌دانند. و شخص خودم هم تماماً با این نظریه هم‌داستان!
ولی به‌راستی برای این مدعا چه دلیلی وجود دارد؟ برای ما این شاخص شخصیتی چنان بدیهی شده است که کمتر به این سوال فکر کرده‌ایم. آیا نمی‌توان در صحت آن تردید کرد؟ آیا خودمختاری و یا استقلال شخصیت یک فضیلت بی‌چون و چرا است؟
سلام خوبی وبلاگ زیبایی داری....
آره خود مختاری سک فضیلت بی چون و چرا است.
سلام به شما دوست عزیز
شما برای پر بیننده تر شدن وبلاگتان باید به وبلاگ www.webloghaye-khoob.blogfa.com بروید و آدرس وبلاگ خودتان و توضیحی درباره ی وبلاگتان بنویسید تا وبلاگ شما رو به نمایش بذاریم.